luònh
“Luònh, luònh... Es d’enlai que tòrne. D’un país que jamai auriái pas cresegut qu’existiguèsse. E pasmens èra pas sòmi. Pas per ieu. Èra la vida veraia. Ni que, de segur, tot se debanèsse en defòra dau mond materiau. Enlai i passère lo temps d’una existéncia, comola de passions, de meravilhas, de paurs.
Tornère a la vida amb aqueles impossibles sovenirs, inamorçables, tant intenses qu’èran mai verais que çò que vesiái e qu’entendiái. Aviái cresegut de viure en plena luciditat aqueles viatges calucs au fons de la terror e de l’embelinament. “
Tornère a la vida amb aqueles impossibles sovenirs, inamorçables, tant intenses qu’èran mai verais que çò que vesiái e qu’entendiái. Aviái cresegut de viure en plena luciditat aqueles viatges calucs au fons de la terror e de l’embelinament. “
fragment del llibre Luònh. de Joan-Frederic Brun
Entrades
5 comentaris:
AH! Las pròsas polidas e embelinairas de Joanfre Lavotzdelpoble nos son mai qu'indispensablas.
òsca!
Oc.
oidà!
e oi!
janfrevotzdelpòblecercatzlolopòble es indispensable. Es ben per aquò que l'Inimitable e Inmense Grand Autor Marino Crespo dins çò qu'es lo pus bèl e pus grand Roman jamai escrih enlengonostro, vòli parlar del Roman de Flora Chan (http://totaquo.blog.free.fr/index.php?pages/lo-roman-de-flora-chan-%28seguida%29), li a reservat una plaça de tria dins l'episòdi 46en d'aquela istòria la pus bèla del Mond conegut -e tanben dels Monds desconeguts que demòran a inventar-.
òsca la clòsca e tindatz campanas!
Ciao viva e Flora Chan for ever!
ps : ça que la i tant mateix Janfré es pas Jaufre. Es son luònh demòra luènh de Tripòli.
JG Crespo
Ayyyyy.... me gusta todo; y no entiendo nada.
Jajajaja.
Beso.
Es un messatge criptat et occitan: Flora Chan es una misteriosa occitana que d'unes escrivans coma l'autor de "Luònh" an rescontrada antan au fons dau diliri.
Mas abans de grameciar Flora Chan volriái subretot grameciar nòstra cara Anna Hernandez Turné de me far figurar au mitan de "Magnòlia en mà"
Publica un comentari a l'entrada